Pomóż w opracowaniu witryny, udostępniając artykuł znajomym!
Koń Przhevalsky został odkryty przez rosyjskiego podróżnika i przyrodnika N. M. Przhevalsky'ego. Historia mówi, że stało się to podczas powrotu naukowców z drugiej wyprawy do Azji Środkowej, kiedy postanowił zatrzymać się na stanowisku Zaisan, na obszarze położonym na granicy Chin z Rosją. Tam dostał prezent w prezencie dla skóry i czaszki dzikiego konia od kupca Tichonowa, który wyjaśnił, że miejscowi aborygeni złapali zwierzę. Przhevalsky wysłał szczątki do analizy do Muzeum Zoologicznego w Petersburgu, gdzie poinformowali, że należą do nieznanego gatunku. Naukowiec I. S. Polyakov, który je studiował, po raz pierwszy opisał odkrytą rasę w 1881 r. I nadał jej imię na cześć odkrywcy - konia Przhevalskiego.
Wygląd
Konstytucja dzikiego konia różni się od kongenów ciepłymi włosami, twardą skórą i krótką grzywą. Koń Przewalskiego jest wdzięcznym pięknym zwierzęciem. Głowa jest bardziej spokrewniona z ciałem w porównaniu z innymi końmi. Koń ma małe, ale ruchome uszy, grubą prostą szyję i szeroką klatkę piersiową. Zad jest prawie owalny, grzbiet ma krótką długość z słabo wyrażonym kłębem. Zwierzęta są odporne, z dobrze rozwiniętymi mięśniami. Wzrost jest niewielki - w przybliżeniu od 125 do 155 cm. Pod względem zewnętrznym koń jest zbliżony do najlepszych ras używanych w sportach jeździeckich: wyścigach i zawodach. Jednak gruba szyja i duża głowa zbliżają je do zwykłych koni domowych.
Pełen wdzięku konie z sarassowym kostiumem
Mają jeden kolor - piaskowożółty (savrasaya) z ciemnymi kończynami. Brakuje grzywy i grzywki, wzdłuż długości grzbietu rozciąga się ciemny pasek. Na nogach, a także na czubku kufy, niektóre osoby mają białe paski.
To ważne! Główną różnicą między dzikim koniem a koniem domowym jest brak grzywy i specjalna struktura ogona. Jeśli udomowiony osobnik ma te same włosy na całej długości ogona, w naturze początkowo są krótkie i wydłużone do końca.
Opis postaci
Hodowcy zauważają, że gatunek ten nie był w pełni udomowiony przez ludzi, dlatego uważa się go za dziki. Dla ludzi takie konie są ostrożne. W stadzie młode ogiery często organizują między sobą walki z powodu ostrej rywalizacji o „miejsce w słońcu”. Jeśli koń Przewalskiego i koń zbiegają się w walce, dzikus zawsze wychodzi zwycięsko.
Samce tej odmiany są często układane w stadzie bójek
Wyniki DNA konia Przewalskiego wykazały interesujące fakty: nie jest on naprawdę dziki, ponieważ naukowcy zidentyfikowali zbiegi genetyczne z przodkiem koni domowych Botai. Co więcej, genetyka dowiodła, że te odmiany pojawiły się niemal jednocześnie. Dlatego naukowcy uważają, że dzikie konie Przhevalsky'ego to tylko dzikie konie Botai. Bardziej szczegółowe badania ostatecznie ustąpiły z powodu braku różnic genetycznych związanych z główną populacją dzikich zwierząt.
To ważne! Wstępne wyniki badań genetycznych wykazały, że rozgałęzienie koni domowych i gatunków Przhevalsky nastąpiło około 160 tysięcy lat temu.
Koński styl życia
W przyrodzie te wdzięczne zwierzęta zachowują się inaczej.
Organizacja stada
Wyczuwając niebezpieczeństwo, stado krążyło w kręgu, chroniąc słabych
W środowisku naturalnym tworzą się zwykle 2 typy stad:
- Społeczne stado jednego męskiego konia wyścigowego, kilka samic (średnio 10-15) i małe źrebięta. W tym przypadku najstarsza i najbardziej doświadczona klacz prowadzi stado, podczas gdy przywódca grupy zamyka procesję, uważnie obserwując sytuację z zewnątrz, aby drapieżniki nie mogły nagle wstać i walczyć z najsłabszymi członkami.
- Stado ogierów, które albo zostały odrzucone przez klacze, albo zostały wyparte przez silniejszego mężczyznę podczas walki. Często dołączają do nich starsze osoby, które również zostały wyparte ze stada przez młodego zawodnika, aby wspólnie bronić się przed drapieżnikami.
Klacz osiąga dojrzałość płciową w wieku 3 lat, wcześniej ogiery - w wieku 2 lat. W tym czasie zostają wygnani z paczki przez przywódcę i tworzą swoje stada, tak zwane „grupy kawalerskie”.
Prowadzić koczowniczy tryb życia, zdolny do przemieszczania się na duże odległości w poszukiwaniu pożywienia. Zwykle ich ruch nie jest zbyt szybki, ale w razie niebezpieczeństwa mogą poruszać się około 50 km / godzinę. Podczas zagrożenia drapieżnikami tworzą krąg, na którego zewnętrznym konturze są młodsze i silniejsze osobniki, wewnątrz - małe źrebięta i stare konie. Pasą się głównie rano, preferując pozostały czas na odpoczynek. Aby to zrobić, wybierz wzgórze z dobrym widokiem, ponieważ konie mają doskonały słuch i zapach, dlatego są raczej trudną ofiarą dla drapieżników.
Dieta
Zwierzęta w jedzeniu bezpretensjonalne. Przede wszystkim w ich naturalnym środowisku wolą:
- kałuża;
- krzewy piołunu;
- dzikie cebule.
Zwierzęta zużywają mniej wody niż ich kuzyni.
To ważne! Dieta musi być podchodzona dogłębnie i rozwijana w taki sposób, aby zwierzęta, nie będąc w stanie dużo się poruszać, nie zaczęły przybierać na wadze, ponieważ powoduje to problemy z układem sercowo-naczyniowym.
Siedlisko
Rasowy dziki przedstawiciel rasy
Gatunek pochodzi z Azji. Niektórzy naukowcy umieścili te dzikie zwierzęta w oddzielnej grupie Equus przewalskii ze względu na charakterystyczny zestaw chromosomów. Jeśli koń domowy i jego przodkowie mają 64 z nich, to Przhevalsky ma ich 66. Ale ich krzyżowanie jest możliwe i daje potomstwu możliwość dalszej reprodukcji, podczas gdy inne męskie hybrydy nie są zdolne do rozmnażania.
Dziś czystej krwi dzikie osobniki Przhevalsky żyją tylko w rezerwatach przyrody (Askania-Nova na Ukrainie) iw strefie Czarnobyla, która dziś jest ich naturalnym środowiskiem. W Czarnobylu zwierzęta szybko się przystosowywały i rozmnażały, aż kłusownicy zaczęli ich eksterminować. Z 200 bramek w 2011 r. Było tylko około 40.
Łącznie na świecie jest około 2000 przedstawicieli gatunku Przhevalsky, którzy żyją tylko w specjalnych rezerwatach i parkach. Najbardziej znanym takim miejscem jest węgierski rezerwat przyrody Hortobagy. W Chinach reprodukcja tego gatunku została podjęta w 1985 r., Postępy nakreślono w 2001 r. - w górskim regionie Kalamely było już około 100 głów.
Większość koni tej odmiany żyje w parkach narodowych Europy Zachodniej i USA. W Rosji uprawia się je w rezerwacie przyrody Orenburg.
Ostatni raz zwierzęta te były obserwowane w ich naturalnym środowisku, czyli w naturze, w Mongolii w 1969 r. Według danych liczba koni zaczęła gwałtownie spadać w latach 1944-1945. Powodem tego była szczególnie ostra zima, która skłoniła miejscowych do polowania na dzikie zwierzęta, aby nie umrzeć z głodu, ponieważ w tym okresie wiele zwierząt wymarło. Sytuację pogorszył fakt, że wojska chińskie wkroczyły do Mongolii. Spowodowało to pojawienie się w regionach, w których żyły konie, oddziałów uzbrojonych mężczyzn, którzy otworzyli prawdziwe polowanie na konie.
Dziś gatunek ten jest na skraju wyginięcia i jest wymieniony w Czerwonej Księdze od połowy ubiegłego wieku. Polowanie na nie jest surowo zabronione. Podziwiaj ich piękno i łaskę można tylko w rezerwatach i parkach narodowych.